Het bestuur had tijdens de ALV lovende woorden gesproken en alle aanwezigen hartelijk bedankt
voor de opkomst. Helaas was het bestuur de tegenvallende prestaties van ’t vlaggenschip niet
ontgaan. Tijdens de borrel kwam het bestuur op mij afgestapt met de mededeling dat de individuele
contributie wel eens verhoogd kon gaan worden als de prestaties achterwege blijven, zo’n statement
werkt op de zenuwen! Dat het menens was bleek wel uit het feit dat Vanja het bestuur vergezelde,
ook de top van de club kan de uitslagen inmiddels niet meer aanzien.
Het roer moet drastisch om! Al snel ging het over wedstrijdtactieken, individuele kwaliteiten en de
geheimen van het mixen. Net toen het interessant werd en mijn gedachten afdwaalden naar Jessica
zette Vanja mij weer met beide benen op de grond. “Guido focus! Ben je eigenlijk wel gespannen
voor een partij!?”. Ik gaf aan dat ik voor een schaakpartij vrij gespannen ben maar dat dit voor een
badminton partij niet het geval is. “Oké helder, daar gaan we nu aan werken”.
In aanloop naar de wedstrijd waren alle spannende zaken al beklonken. In de persoon van Jasmijn
was enkele dagen voor aanvang de ideale invalster gevonden én het nijpend tekort aan
parkeerplaatsen was omzeild door quasi-illegaal gebruik te maken van een parkeerplaats bij het
distributiecentrum van de AH. Nadat Karen zich tussen alle kinderspullen om de achterbank had
gemanoeuvreerd vertrokken we rond 18:50 uur richting Hengelo. De woorden van Vanja echode nog
in mijn achterhoofd. “Ben je wel gespannen voor een partij!?”
Gelukkig bouwde de (wedstrijd)spanning zich tijdens de rit langzaam maar zeker op. Het effect van
twee mokken koffie vlak voor vertrek. De spanning op de blaas werd hoe langer hoe heviger toen
Jasmijn de spanning nog eens extra verhoogde door en passant aan te geven dat ze epilepsie heeft.
We moesten vooral niet in paniek raken, maar in sommige gevallen was het toch beter om even 112
te bellen! Overigens een diepe buiging voor de heldere en open wijze van communicatie. Tot
overmaat van ramp bracht Karen nog even in herinnering dat onze gasten vorige week de hal niet
goed konden vinden (nog langer in de auto zitten, … ik dacht het niet!). Eenmaal aangekomen in
Hengelo waren de drempels slecht te verteren, de spanning was werkelijk waar om te snijden. Bij
aankomst zette ik het op een lopen, wat is het toch fijn dat er toiletten zijn!
Eenmaal in de hal bleek dat we niet de enige waren die een uitwedstrijd speelde. De hal moesten we
delen we met twee andere teams, daarnaast werd er ook nog eens training gegeven. Zodoende
hadden we slechts anderhalve baan tot onze beschikking, maar dat mocht de pret niet drukken want
even na achten gingen we los!
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Bij aanvang van de heren dubbel was de spanning er duidelijk vanaf, het was weer prut. Het duurde
eventjes alvorens Arjen en ik op elkaar ingespeeld raakten, dubbelen met Arjen is toch net even
anders dan dubbelen met Sander! Al snel werd duidelijk dat smashen weinig zin had, de gebroeders
(Edu en Sied) sloegen mijn smashes met opvallend gemak terug. Agressief vanuit het achterveld was
dus geen goede optie, een tegenvaller voor ‘de beuker uit Zwolle’. Tegen het einde van de eerste set
ontdekte Arjen echter dat de hoge shuttles in het achterveld vrij effectief waren. De eerste set was
met 12-21 vergeven maar eigenlijk was ik er van overtuigd dat we de wedstrijd konden kantelen.
Tijdens de wissel bevestigde Karen dat hoog spel de sleutel tot succes was. In de tweede set liep het
wat beter en waren we halverwege de set een punt of vier los. Maar het mocht niet baten want
tegen het einde van de tweede set scoorde de mannen een paar fraaie punten op rij waarna het pleit
was beslecht 19-21. Nou da’s ook wat, echt geen derde set?!

De damesdubbel was net als vorige week een groot vraagteken, wat konden we van Jasmijn
verwachten? De eerste set beloofde weinig goed want deze ging met 7-21 naar Mirron en Hedi. In de
tweede set vonden Karen en Jasmijn elkaar beter en werden de tegenstanders zo nu en dan mooi
over de baan gedirigeerd. Ondanks diverse mooie punten werd het ook in de tweede set nooit echt
spannend 13-21.
In tegenstelling tot de vorige wedstrijden keken we na de dubbels tegen een 0-2 achterstand aan.
Geen goed vooruitzicht maar we hadden vertrouwen in de tactische zet, Arjen ging als eerste man de
baan op! Tot diep in de eerste set had Arjen het overwicht in de rallies, Rick had geen passend
antwoord op het gevarieerde spel maar met de haven in zicht ging het echter toch nog mis. Enkele
onnodige foutservices brachten Rick weer terug in de set waarna de set onverwacht toch nog
kantelde 18-21, zonde!! In de tweede set was de koek op, Arjen begon meer fouten te maken en Rick
werd juist stabieler 12-21, hoe anders had het kunnen zijn als Arjen de eerste set wél over de streep
had weten te trekken… Je zou kunnen spreken van een gemiste kans, de volgende keer win je
gewoon!
Gelijktijdig met Arjen speelde Karen tegen Mirron, het stond 1-1 in de eerste set toen Karen haar
blessuregevoeligheid etaleerde (kijk daarom hebben we je ook zo graag in het team!). Bij het halen
van een kort shuttletje ging het mis, Karen voelde direct een lichte blessure aan haar hamstring. Met
de zware blessure van Willemiek nog vers in het achterhoofd nam Karen geen enkel risico en liet ze
de set lopen 2-21. Een wijs besluit: met een lichte blessure kan je immers beter de set laten lopen
dan zelf gaan lopen. In de tweede set testte ze haar been en kwam ze tot de conclusie dat er wel
verder gespeeld kon worden maar dat er flink was ingeboet aan snelheid 13-21.
Door de tactische omzetting trad ik als tweede heer aan tegen Edu, maar dat was geheel niet de
bedoeling! Tijdens de dubbel had ik al geconstateerd dat Edu een fraaie techniek bezat en dat is
meestal een slecht voorteken. Binnen een mum van tijd stond het iets van 0-6 en was het duidelijk
dat het een zware, maar leuke partij zou gaan worden. De eerste punten waren namelijk allemaal
gewonnen in de rally door Edu. Voor het eerst in deze competitieronde waren er rallies en had ik wat
aan mijn snelheid. Op wilskracht maakte ik de achterstand ongedaan won ik de eerste set met 21-16.
In de tweede set speelde ik wat te afwachtend en te ondiep waardoor Edu mij te vaak in het korte
spel kon verschalken 16-21. De derde set was een dubbeltje op zijn kant, ik speelde weer wat
agressiever maar kon niet echt los komen. Vanaf 15-13 in mijn voordeel had Edu enkele
onwaarschijnlijke shuttles op een rij. Ik dacht dat onze Luuk de enige was die een korte shuttle, half
duikend in een uiterste krachtinspanning, precies over het netrandje kan laten tuimelen! Het
dubbeltje viel helaas de verkeerde kant op 17-21. Weer verloren(!) maar het was een mooie pot met
leuke gevarieerde rallies!
De enkel van Jasmijn tegen Therese leek veel op de pot van Arjen, ook Jasmijn mocht in de eerste set
snuffelen aan de aan setwinst, een niet misverstane prestatie voor onze jeugdspeelster! Helaas bleef
Jasmijn steken op 19-21, in de tweede set werd Jasmijn was slordiger wat resulteerde in een 13-21
nederlaag. Arjen en Jasmijn namen het als eerste mix op tegen Rick en Therese, er was weinig eer
aan te behalen de pot ging met 9-21 en 6-21 verloren. Na afloop gaf Arjen aan dat de shuttles een
eigen wil leken te hebben. Geloof mij, je teamgenootjes kennen dat gevoel!
Een simpele rekensom leerde dat er niet zo veel kansen meer waren om een punt op het scorebord
te laten aantekenen. In de laatste pot van de avond namen Karen en ik het op tegen Sied en Hedi,
het was een memorabele pot die zo afkomstig leef van de filmset van Lord of the Rings. Karen

verdedigde haar kant van het veld met opgeheven racket “thy shall not pass!” terwijl ik als een snelle
elf de shuttles terugsloeg die buiten bereik van Karen vielen. Halverwege was ik dusdanig in de war
dat ik voorstelde om naast elkaar te gaan spelen, Karen weigerde resoluut. Karen had niet alleen de
tegenstanders in de waan gelaten dat ze helemaal in orde was maar ook mijzelf, pas na de wedstrijd
vertelde Karen met een lach en een knipoog dat ze licht geblesseerd was geraakt!!
Het was maar goed dat we Jasmijn in de gelederen hadden want na een gewonnen set 21-18 en een
verloren set 15-21 was het de jonge dame die voor de juiste wedstrijdspanning zorgde. “Nou, kom op
hè, dit is het laatste setje, die moeten jullie echt winnen want anders verliezen we nog met 0-8”.
Vanja had het niet beter kunnen doen, geïnspireerd toverde we in de beslissende set de ene na de
andere magische shuttle op het veld. Al vroeg in de derde set werd op de sterke service van Karen
het verschil gemaakt, de dropjes vanuit het achterveld waren uiterst effectief 21-13. Zodoende redde
Jasmijn toch nog de eer voor ZBC!
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Na de wedstrijd was het tijd voor één drankje en lekkere zelfgemaakte gehaktballetjes. We hielden
het bij een drankje want het was al ver na elven toen we vertrokken. Twee zaken zijn mij echter bij
gebleven, ten eerste de zelfgemaakte dipsaus van sambal badjak en mayonaise is écht verrassend
lekker!! Ten tweede de gebroeders Edu en Sied staan er voor open om het in de uitwedstrijd met
veer op te nemen tegen de gebroeders Sander en Guido!!

Tot besluit een leuk appje van Arjen:
Is het woord kansen geen leuk woord voor je verhaal? Kans voor nieuw talent, kans op volgende
blessures, verloren ondanks jouw voorspelde kans in onze dubbel, onverwachte kans in mijn
enkelpartij en volop kans in jouw enkelpartij, soms ook gewoon kansloos.
Welnu, hier sluit ik mij volledig bij aan!

Het vlaggenschip is gesponsord door: