Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, we hebben een vacature.
Voel jij je aangetrokken tot het onderstaande, aarzel dan niet en laat het ons weten!!

Inmiddels is er alweer een jaar verstreken sinds Corona een streep zette door de competitie. Sinds
die tijd is er binnen ‘t vlaggenschip veel veranderd maar ook veel hetzelfde gebleven. Wat
onveranderd is gebleven is de krapte van onze selectie, met slechts 3 heren en 3 dames is het team
nu eenmaal uiterst kwetsbaar voor blessures. Ditmaal was het Arjen die vanwege een verzwikte
enkel verstek liet gaan. Ondertussen bracht Lisa met haar blonde haren een kudde Noord-Macedonische mannen het hoofd op hol. Oké, niet echt een blessure maar het resultaat is hetzelfde.
Nieuw is het feit dat Willemiek, Sander en Guido het afgelopen jaar eigenlijk alleen maar met veren
shuttles hebben getraind en gespeeld.
Vlak voor vertrek gaf Willemiek aan dat ze met haar privé coach naar Heerde vertrok (een voorziene
blik). Sander kwam op eigen gelegenheid vanuit Amersfoort en aan mij de eer om mee te rijden met
Karen. Tijdens de rit waren we het er unaniem over eens, we hadden er zin in! We waren reuze
benieuwd hoe het enkelen, mixen en dubbelen in teamverband zou gaan. Daarnaast was ik zeer
benieuwd of het spelen met plastic shuttles nu ineens veel makkelijker zou zijn geworden of juist het
tegenovergestelde. Ik had veel zin in het dubbelen met Sander al gaf ik wel aan dat we vaak
grossieren in fouten tegen slechte teams en ons echt kunnen optrekken aan sterkere duo’s. Karen
was benieuwd hoe haar het enkelspel zou vergaan. Rond kwart over zeven arriveerde we bij de
Burgemeester Faberhal in Heerde en betraden we de sporthal.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Het bal werd geopend met de dubbelpartijen, het reeds in de auto geschetste scenario kwam uit. Het
dubbelspel van Sander en mij leek werkelijk waar helemaal nergens op. We begonnen belabberd, we
speelden beroerd en we eindigden bedroevend slecht. Traditiegetrouw verloren we de eerste
puntjes, mooi kort dropje halverwege in het net, shutteltje een half metertje uitgeduwd en de eerste
punten waren weer vergeven. Alle ingesleten routines waren weg, normaliter is het een prima idee
om lastige korte shuttle even hoog achterin terug te spelen, Sander heeft de smash toch wel… Maar
vandaag kreeg ik de shuttle niet achterin én verkeek mijn broer zich keer op keer op de smashes. Het
verrassende spel en het korte werk waar Sander normaliter de tegenstanders de baas mee is liep
voor geen meter, de shuttles stuiterde alle kanten op. Van mijn kant was er geen stabiliteit, het
plaatsen was een drama. Ik was allang blij als ik de shuttle enigszins normaal kon terugspelen zonder
ons direct in problemen te brengen. Ondanks ‘zero controle’ sprokkelden we toch de benodigde
punten. Het enige dat enigszins normaal liep was mijn service return misschien dat we daardoor het
winnende puntje wisten te maken 22-24, 22-20, 19-21. Ongeloof heerste na de wedstijd, zichtbaar
teleurgesteld dropen we van het veld af, zelden zo’n slechte pot gespeeld!!

Van de dubbelpartij tussen Marleen en Nicole tegen Willemiek en Karen heb ik weinig kunnen zien
omdat ik zelf op het veld stond te stuntelen. De setstanden waren 21-13 en 21-16. Van Willemiek
heb ik echter wel wat waardevolle ‘inside information’ gekregen. Al fluisterend kreeg ik te horen dat
ze niet blij was met de plastic shuttle, een vrije vertaling luidt: “plastic is ruk!”. Onze kopvrouw gaf
aan dat ze niet slecht maar gewoon écht héél slecht had gespeeld “alles vloog uit of in het net!”. Kijk
dat zijn tenminste klinkklare zelfreflecties, herkenbaar, geen speld tussen te krijgen. Karen was
nuchterder in haar reactie, “ach, ik vind het al heel wat dat we weer kunnen spelen”. Relativerende
woorden van een wijze vrouw!
Nouja met de dubbels achter de rug stond het 1-1 en in principe nog niets aan de hand. De kaarten
waren geschud maar nog niet verdeeld, Willemiek en Sander zouden wel winnen en wellicht kon
Karen of ikzelf nog voor een extra puntje zorgen. Hoe anders liep het.
De wedstrijd van Willemiek was al een setje onderweg toen Ferdinand en ik de degens kruisten. De
eerste set ging niet eens zo verkeerd na wat slordige services vond ik de diepte door bij het serveren
wat verder naar voren te gaan staan en met afwisselend spel won ik de eerste set met 21-16. Het
was wel een saaie set, ik miste de lange rally’s na een slag of 3 a 4 was elk punt zo ongeveer wel
beslist. Direct door met de tweede set zat er niet in want Ferdinand hield een lange pauze, prima
want dat bood de gelegenheid om eens een kijkje te nemen bij de verrichtingen van Willemiek.
De single van Willemiek en Nicole was een leuke pot omdat beide dames aan elkaar gewaagd waren.
Willemiek kon niet beschikken over haar volledige arsenaal want sommige slagen kwamen niet
helemaal goed uit de verf, spelen met plastic is toch anders, … Desondanks ging het al een stuk beter
dan tijdens het dubbelspel. Willemiek was als vanouds weer aan het schaken op het bord en liet
Nicole geregeld de hoeken van het veld zien. Andersom gold echter hetzelfde, de plaatsing van
Nicole was ook dik in orde. De wedstrijd was na twee sets dan ook mooi in balans 1-1 na twee maal
21-19, de eerste set werd nipt gewonnen door Willemiek en de tweede door Nicole. Aan het begin
van de derde set had Willemiek vanaf 10-8 in haar voordeel steeds een puntje of 2 a 3 voorsprong.
De rally’s bleven intens en het spelbeeld bleef ongewijzigd, beide dames probeerden elkaar met
behulp van lepe geplaatste shuttles uit positie te spelen. Het klinkt mogelijk vreemd maar ik had echt
het gevoel dat Willemiek de partij onder controle had, bij 18-15 in haar voordeel sloeg Willemiek een
hoge shuttle vanuit het achterveld en zette aan, terug naar de basis. Vanuit de backhandhoek hoorde
Karen, Willemiek en ik ineens een harde ‘pang’, helaas niet de sweetspot van het racket maar haar
achillespees. Als toehoorder lopen je de rillingen al door het lijf, ik kan mij voorstellen dat het voor
Willemiek nog vele maken erger moet zijn geweest…
Wat er vervolgens gebeurde is ronduit curieus, allereest gaf Willemiek de partij op, met nog maar
drie puntjes te gaan is dat wat prematuur, een beetje kopvrouw recht haar rug voor het team en
speelt desnoods hinkend door, toch!? Vervolgens rende direct een horde mannen naar de getroffen
dame toe, is dit nu het AXE-effect!? Willemiek had nota bene haar vriend (vermomd als coach)
meegenomen, hoe duidelijk kan het zijn!? De mannen lieten er geen gras over groeien en begonnen
direct intieme vragen te stellen. Hoe gaat het met je!? (wat een goedkope openingszin), hoe voel je
je (recht op het doel af), kan je je voet optrekken (da’s eigenlijk wel een originele openingszin!)…
Na het blessureleed van Willemiek begonnen Ferdinand en ik aan deel twee van onze wedstrijd, deze
verliep totaal anders, binnen de kortste keren stond ik 6-1 achter maar niet veel later stond het wel
weer gewoon 8-8, allemaal korte snelle punten (en fouten). Vanaf deze stand wilde ik het spel
veranderen en de lange rallys opzoeken door goed op de backhand te ‘clearen’. Niet zo handig, bijna
elke slag werd hard weggeslagen en de timing van mijn verdediging klopte van geen meter 21-14.

De derde set hanteerde ik de struisvogeltactiek (je kop in het zand steken en volharden) en bleef ik
maar proberen om diep te ‘clearen’. Een paar minuutjes later stapte ik super fit van de baan maar
stond het wel 21-12 voor Ferdinand, complimenten, de wedstrijd mooi omgedraaid.
Maar het kan nog erger! De partij van Sander had ik op voorhand ingeschat op een gemakkelijke
overwinning voor mijn broer, wel was ik benieuwd of Artwan nog boven de tien kon komen. In mijn
voorspelling was ik echter uitgegaan van veren shuttles, niet de plastic meuk waar Sander het nu
mee moest doen. Nooit geweten dat het verschil tussen plastic en veren shuttles zo groot is! In de
eerste set haalde Sander toch mooi 8 punten, nice! In de tweede set begon mijn broer al wat te
wennen aan het geplastificeerde materiaal en hield hij tot 15-15 gelijke tred (zonder overigens ook
maar een shuttle te hebben gesmasht). Artwan begon al zichtbaar vermoeid te raken, maar helaas de
laatste serie shuttles stuiterden van Sanders racket af. Net als bij mij gold ook voor Sander dat hij
super fit van de baan stapte, zijn de rally’s soms gewoon korter??
Van Karens enkel heb ik slechts flarden gezien, in de eerste set zag ik Karen nog wel op een vroege
voorsprong komen, volgens mij zelfs 10-8 maar ik kan er naast zitten. Op de terugweg gaf Karen aan
dat ze niet helemaal voluit was gegaan omdat de schrik er toch goed inzat én dat die paar extra
punten ook niet het verschil in de partij zouden hebben gemaakt. Een sterke observatie en fijn om te
zien dat de conditie weer langzaam terugkomt na een toch wel heftige Coronaperiode. Eigenlijk is dit
dermate goed nieuws dat dit de aanvoerdersband van het team verdient!
Over de mix van Willemiek en Sander kunnen we kort zijn, die vond nimmer plaats. Over de mix van
Karen en ik tegen Marleen en Artwan valt wel het een en ander te melden. We begonnen de eerste
set goed, ik miste een open kans op 6-2 waarna de set hard van ons afliep. Karen sloeg nog wel een
aantal mooie diepe winnende slagen op Artwans backhand maar het mocht niet baten 21-15. Van uit
de zijlijn werd mij gesommeerd om niet meer cross te slaan en niet meer hoog te slaan, het werkte
wonderwel in de tweede set, deze trokken we met 21-18 naar ons toe. In de derde set behield Karen
haar niveau maar onderschepte Marleen te vaak een shuttle van mij aan het net. Ere die ere
toekomt, ze was denk ik het sterkte van het viertal.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Zo werd het ietwat geflatteerd 1-7 maar thuis moeten we meer puntjes kunnen pakken. Bij de
thuiswedstrijd spelen we graag met veren shuttles, we dagen de heren van Heerde bij deze al zo vast
uit!! Na afloop van de wedstrijd gingen we naar de kantine voor een drankje. We installeerde
Willemiek in de hoek van een bankstel en deden we ons tegoed aan een alcohol vrij biertje inclusief
bittergarnituur. Fijn dat de Coronamaatregelen dermate zijn afgewaardeerd dat het weer mogelijk is
om even normaal van de gezelligheid te genieten, gezelligheid daar draait het immers om op ons
niveau!!
Maar dat is nog niet het einde, … heden ten dagen is er steeds meer oog voor een goede begeleiding
van spelers na een trauma. De bemanning van het Vlaggenschip weet dit inmiddels maar al te goed.
Zodoende besloot ik om nog dezelfde avond nazorg te gaan verlenen, niet uitstellen maar gelijk
handelen! Direct na thuiskomst stapje ik weer in de auto en reed ik het huis van Willemiek voorbij
richting de badmintonhal in Heerde. Gelukkig was ik nog net op tijd, het liep immers al tegen
middernacht, maar de hal was nog open. Wat ik al vreesde was waarheid geworden, het Heerder-team maakte écht een aangeslagen indruk. Een serie lege glazen op de bar, er werd druk nagepraat,
ik mag toch aannemen dat het ging over de blessure van Willemiek. De fluitjes op de bar waren in
ieder geval een indicatie dat men de moed er goed probeerde in te houden.
Met de vergeten kleren weer bij de hand was het tijd om definitief naar huis te rijden…